Εκτιμώ σημαίνει ζω
Τώρα που οι στερεοτυπικές σκηνές του Πάσχα με τις ευχές, τα αβγά, τις παραδόσεις και όλα αυτά τα ψητά που τριγύριζαν στα τραπέζια μας και στις οθόνες μας, ξεθωριάζουν, αναρωτιέμαι τι κρατάμε από αυτό το διάστημα. Είναι μόνο τα φαγητά, οι διακοπές και η σμίξη με την οικογένεια ή μήπως κάτι βαθύτερο;
Φέτος μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση οι ιστορίες που μοιράστηκαν οι μεγαλύτεροι: γονείς, παππούδες, γιαγιάδες και φίλοι αυτών που βρίσκονται με αφορμή κάθε γιορτή. Το πλαίσιο εορταστικό αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η χαρμολύπη. Χαρά για το τώρα, λύπη για το παρελθόν και υποβόσκουσα λύπη για το αβέβαιο μέλλον. Τα εδέσματα στο τραπέζι πλούσια, μυρωδιαστά και χορταστικά μόνο με την όψη, έκαναν τους μεγαλύτερους να αναρωτηθούν για τις προσωπικές τους ιστορίες – τις περασμένες εποχές και που βρίσκονται τώρα – κοιτάζοντας τη ζωή τους με αμφιθυμία.
Αυτή η γενιά που έζησε την κατοχή αλλά και η επόμενη που μεγάλωσε υπό τη σκιά της (μία σκιά που μας βαραίνει ακόμη και στο σήμερα) πάλεψε με νύχια και με δόντια για να επιβιώσει. Οι ιστορίες που μοιράζονται τρομαχτικές, ανατριχιαστικές, συγκινητικές που αν δεν υπήρχε το οικογενειακό δέσιμο, θα έλεγα ότι είναι ψεύτικες.
Ακούγοντας πώς ζούσαν χωρίς φαγητό για μέρες ή έτρωγαν ρίζες, χόρτα, λουλούδια και χώμα για να σταματήσουν τους πόνους στο σώμα από την πείνα ή τρελαίνονταν από την πείνα και έβγαιναν στη γειτονιά να κυνηγήσουν γάτες και σκύλους για να τους σφάξουν ή περπατούσαν ώρες ολόκληρες μέσα στο χιονιά για μία κουραμάνα προκειμένου να ζήσουν τα παιδιά τους ή για το θάνατο συγγενών μου ως παιδιά στα νοσοκομεία από ένα τσίγκινο κουτάλι που έμεινε στο γάλα όλη νύχτα, με έπιανε ανατριχίλα.
Γύρισα και κοίταξα το τραπέζι. Υπερποσφορά φαγητού που είχε περισσέψει. Σέρφαρα στο κινητό, παντού ψητά, σούβλες και φαγητό... Αναρωτήθηκα τί να νιώθουν τώρα αυτοί οι άνθρωποι που πορεύτηκαν μέσα από τις κακουχίες για να φτάσουν στο τώρα να μη χωρά το στομάχι τους άλλο φαγητό. Γεμάτοι από φαγητό αλλά και γεμάτοι από χαρμολύπη για όπου έφτασαν αλλά και για όσα δεν έζησαν.
Κοίταξα ξανά τους μεγαλύτερους στα μάτια χωρίς να με προσέξουν. Γέλιο, χαρά, θέρμη, γοητεία, εμπιστοσύνη και πάνω από όλα δοτικότητα. Αυτή η γενιά είχε μάθει να δίνει και να μοιράζεται παρά τα ελάχιστα που είχε. Βρήκε την ευτυχία στη δοτικότητα. Τους αγάπησα περισσότερο. Οι ιστορίες τους με έκαναν πιο δυνατό, πιο πεισμωμένο, πιο εμφατικά παθιασμένο με τη ζωή. Το συναίσθημα με πλημμύρισε: εκτίμηση και μόνο εκτίμηση.
Εκτιμώ ό,τι προσπαθώ όχι μόνο ό,τι πετυχαίνω, εκτιμώ τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου για αυτό που μου δίνουν και όχι για αυτό που θα ήθελα να μου δίνουν, εκτιμώ τις σχέσεις που έχω με αυτούς και προσπαθώ να τις κάνω καλύτερες, εκτιμώ τον εαυτό μου για αυτό που ήταν, που είναι και για αυτό που θα είναι στο μέλλον. Εκτιμώ τη ζωή που μου έχει δοθεί, γνωρίζοντας καλά ότι τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο. Εκτιμώ σημαίνει ζω.
Χάρης Πίσχος, Ψυχολόγος - Υπαρξιακός Συστημικός Ψυχοθεραπευτής
~ Επικοινωνήστε μαζί μας για να κλείσετε ραντεβού: 210 - 8085370 ή στείλτε μας μήνυμα ~
