Καθώς βρισκόμαστε προς το τέλος (;) της πανδημίας, ίσως περισσότερο κοινωνικά και λιγότερο επιδημιολογικά, η σκέψη όλων βρίσκεται στη ζωή μετά την πανδημία. Τι θα μείνει στην ψυχολογία μας μετά τη σύγκρουση με τον αόρατο εχθρό;

Ενώ πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν την κοινωνικοποίηση και τις νέες γνωριμίες, υπάρχουν κάποιοι που υποφέρουν από μια διαταραχή που τους δημιουργεί μία φοβική εμπειρία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι παλεύουμε για να ανταποκριθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε όλα όσα κάνουν. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο τρόπος, έχει πάντα ένα ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα που πρέπει να πετύχουμε για να είμαστε ικανοποιημένοι;

Σε μια κοινωνία που συνεχίζει να υπολογίζει περισσότερο την εικόνα του σώματος, από την ομορφιά της ψυχής και να θεωρεί τη λεπτότητα ως επιτυχία ζωής, παρά το γεγονός ότι η ανθρωπότητα έχει γίνει βαρύτερη από ποτέ, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι ανησυχούν, τουλάχιστον περιστασιακά, για το βάρος τους...

Οι δρόμοι προς την αυτοκτονία είναι πολλοί αλλά σχεδόν όλα τα άτομα που την πλησιάζουν έχουν φτάσει σε ένα στάδιο ανυπόφορης συναισθηματικής κατάστασης.