Οι οικογενειακοί θεραπευτές δεν βλέπουν ότι η θεραπεία βρίσκεται στις θεραπευτικές τεχνικές αλλά στα ίδια τα μέλη των οικογενειών.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχω διακρίνει να "κυκλοφορεί" η αντίληψη ότι η οικογένεια είναι ένα "παθολογικό" σύστημα, μέσα στο οποίο μεταφέρονται από γενιά σε γενιά παθολογίες, με αποτέλεσμα τα παιδιά να εξελίσσονται σε προβληματικούς ενήλικες που πρέπει να πάνε μετά σε ψυχολόγους για να γίνουν "καλά". Και το ερώτημα που προκύπτει από αυτή την αντίληψη είναι: πώς εμείς ως θεραπευτές θα σώσουμε τα παιδιά από την παθολογία της οικογένειας;

Η αντίληψη αυτή είναι λανθασμένη. Η αίσθηση ότι η οικογένεια είναι παθολογική, προέρχεται κυρίως από ψυχαναλυτικές ιδέες του '50 ή από την αντι-οικογένεια του Μπόουεν, με τους γονείς να είναι υπεύθυνοι για όλα τα "κακά" που συμβαίνουν στα παιδιά και οι θεραπευτές να θεωρούνται τελικά ότι είναι "διασώστες" παιδιών.

Αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις επιφανειακές εύκολες αντιλήψεις ότι "φταίχτες" είναι αποκλειστικά οι γονείς και βουτήξουμε στα ενδότερα των οικογενειακών σχέσεων, όπως κάνουμε στην οικογενειακή θεραπεία, θα βρούμε δυναμικά σχέσεων που έχουν αφεθεί παρατημένα και σκονισμένα στα εσώψυχα των γονέων και περιμένουν να γυαλιστούν από τους οικογενειακούς θεραπευτές ή μοτίβα προβληματικών συμπεριφορών που έχουν υιοθετηθεί και απορροφηθεί ασυνείδητα από παλιότερες γενιές, καθώς εξυπηρετούσαν συγκεκριμένους προστατευτικούς σκοπούς.

Οι οικογενειακοί θεραπευτές δεν βλέπουν φταίχτες, αλλά μοτίβα συμπεριφορών, δεν βλέπουν αδυναμίες αλλά δυναμική, δεν βλέπουν παθολογία αλλά διαγενεακά τυφλά μπλοκαρίσματα που πρέπει να φωτίσουν.... Οι οικογενειακοί θεραπευτές δεν βλέπουν ότι η θεραπεία βρίσκεται στις θεραπευτικές τεχνικές αλλά στα ίδια τα μέλη των οικογενειών. Εμείς, ως θεραπευτές, είμαστε ανήμποροι μπροστά στο μεγαλείο των οικογενειακών σχέσεων. Οι θεραπευτές βρίσκονται ήδη μέσα στην οικογένεια.

---

Συγγραφέας: Χάρης Πίσχος, Ψυχολόγος MSc - Υπαρξιακός Συστημικός Ψυχοθεραπευτής

 

• Επόμενο