Κάθε γεγονός που μας προκαλεί άγχος είναι και μία κρίση, μία καταπληκτική ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να δούμε γιατί αυτό το επερχόμενο γεγονός μας αγχώνει. 

Αν ψάχνετε την ασφάλεια στη ζωή, θα σας απογοητεύσω. Δεν υπάρχει. Και όμως, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τη βρίσκουμε σε διάφορες μορφές. Τότε είναι που γινόμαστε παθητικοί δέκτες της ζωής.

Φανταστείτε ότι σας πιάνει έντονη ταχυκαρδία αλλά ο γιατρός σας λέει ότι δεν έχετε κάνενα πρόβλημα με την καρδιά σας. Φανταστείτε να νιώθετε ότι δεν μπορείτε να αναπνεύσετε αλλά να μην έχετε κανένα πρόβλημα με το αναπνευστικό σας. Φανταστείτε να νιώθετε τα άκρα σας να παραλύουν αλλά ο νευρολόγος σας λέει ότι δεν έχετε κανένα πρόβλημα με τα νεύρα σας.

Τώρα που οι στερεοτυπικές σκηνές του Πάσχα με τις ευχές, τα αβγά, τις παραδόσεις και όλα αυτά τα ψητά που τριγύριζαν στα τραπέζια μας και στις οθόνες μας, ξεθωριάζουν, αναρωτιέμαι τι κρατάμε από αυτό το διάστημα. Είναι μόνο τα φαγητά, οι διακοπές και η σμίξη με την οικογένεια ή μήπως κάτι βαθύτερο;

Σε όλες τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες, φθάνουμε σε ένα κομβικό σημείο: στη σχέση των θεραπευομένων με τους γονείς τους.