H προσωπική θεραπεία, είναι η θεραπεία που διεξάγεται μεταξύ του ψυχολόγου και του ανθρώπου που έρχεται για θεραπεία, δηλαδή του θεραπευόμενου. Μέσα από αυτή τη διεργασία ο ψυχολόγος, ενισχύει τη θέληση του θεραπευόμενου να επιφέρει αλλαγές και λύσεις στη ζωή του, σε θέματα που τον δυσκολεύουν. Η κατεύθυνση της προσωπικής θεραπείας προσανατολίζεται στην ανάδειξη των κρυμμένων δυναμικών του θεραπευόμενου, στη δημιουργία πλαισίου εμπιστοσύνης απέναντι στον εαυτό του και στην ανάληψη της ευθύνης για να εφαρμόσει και στην πράξη ό,τι εκτυλίσσεται στην θεραπευτική διεργασία. Ο θεραπευόμενος ως μέλος ενός συστήματος που τον περιβάλλει, ανακαλύπτει τη δυνατότητα προσωπικής αλλαγής και πως αυτή επηρεάζει και τους γύρω του να μεταβολίσουν την επικοινωνία τους προς εκείνον.

Αξιολογώντας τις περιπτώσεις που φέρνει ο θεραπευόμενος, ο ψυχολόγος εστιάζει στα ασυνείδητα δυναμικά που έρχονται από το παρελθόν και δυσκολεύουν στο παρόν. Καθρεφτίζει στον θεραπευόμενο το πρόβλημα που φέρνει και αποτυπώνει μία διαφορετική διάσταση αυτού του θέματος. Ο Ψυχολόγος δεν συμβουλεύει, ούτε λέει στον θεραπευόμενο πως να πράξει. Του παρέχει τη δυνατότητα να επιλέξει τη διέξοδο και να πάρει την ευθύνη, απαλλαγμένος από ενοχικές σκέψεις που αποτελούσαν τροχοπέδη στην προσωπική του εξέλιξη.

Η πρώτη συνεδρία είναι συνεδρία "joining" δηλαδή αναγνώρισης και σύνδεσης με τον θεραπευόμενο προκειμένου να ξεκαθαριστεί το αίτημά του. Ενδέχεται να κρατήσει περισσότερη ώρα από την συνηθισμένη ενώ οι κανονικές συνεδρίες διαρκούν 50-60 λεπτά.

Η θεραπευτική διεργασία ξεκινάει πάντα με την θέληση του θεραπευόμενου να τροποποιήσει τις σκέψεις, τα συναισθήματά του και να μεταβολίσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Στην αρχή πραγματοποιείται μία εισαγωγική συνεδρία, όπου ο ψυχολόγος επιθυμεί να γνωρίσει τον θεραπευόμενο. Βασικός άξονας της θεραπείας είναι η δημιουργία μίας θεραπευτικής σχέσης που βασίζεται εκατέρωθεν στην εμπιστοσύνη και στην αξιοπιστία. Η ικανότητα να δημιουργηθεί μία θετική σχέση με τον θεραπευόμενο, είναι γνώρισμα των αποτελεσματικών ψυχολόγων και σε συνδυασμό με την θεωρητική και γνωστική τοποθέτηση, λειτουργούν ισοδύναμα και ουσιαστικά για τον θεραπευόμενο.

Στη θεραπευτική σχέση δημιουργείται μία αίσθηση ασφάλειας για τον θεραπευόμενο ώστε να μπορέσει να νιώσει εμπιστοσύνη. Ταυτόχρονα, ο ψυχολόγος είναι ανοιχτός και ειλικρινής σε ό,τι εκτυλίσσεται στη θεραπευτική διεργασία, ώστε να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να προχωρήσει παρακάτω. Προσέχει να μην ταυτίζεται μαζί του, αλλά να κατανοεί τις δυσκολίες και τα θέματα που φέρνει για να μπορέσει να τον κατευθύνει ανάλογα.

Ο ψυχολόγος δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία στο νοιάξιμο και στην φροντίδα προς τον θεραπευόμενο. Τον αφουγκράζεται προσεκτικά και επεξεργάζεται αυτά που ακούει και βλέπει, προσπαθώντας να κάνει συνδέσεις και υποθέσεις με το παρελθόν αλλά και στο εδώ και τώρα. Χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές οι οποίες είναι συμπληρωματικές της θεραπευτικής σχέσης και των γνωστικών θεωριών για να μπορέσει να λειάνει το έδαφος και να περπατήσει πιο άνετα ο θεραπευόμενος.

Μέσα από αυτό το πλαίσιο, ο θεραπευόμενος νιώθει οικεία και ότι μπορεί να ανοιχτεί σε μία νέα σχέση που είναι δοτική για τον ίδιο. Επίσης, είναι σημαντικό για τον θεραπευόμενο, μέσα από αυτή τη διαδικασία, να μάθει τα όριά του, να ξέρει τι μπορεί να διεκδικήσει από κάθε σχέση και να τα τοποθετεί στις σχέσεις του, εμποδίζοντας τους άλλους να εισέλθουν στον προσωπικό του χωροχρόνο, όταν εκείνος δεν το επιθυμεί.

Κατά τη διάρκεια της πορείας μας, ανάπτυξη και εξέλιξη, "εκπαιδευόμαστε" σε ένα τρόπο ζωής που ορίζεται από το πρωτογενές σύστημα της οικογένειας και στη συνέχεια από τα δευτερογενή συστήματα του σχολείου, της κοινωνίας. Εμπειρίες και συναισθήματα αποτυπώνονται στην ψυχή μας, μας στιγματίζουν και τα κουβαλάμε μαζί μας σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Στο σήμερα, αυτές οι δικτατορίες έρχονται να μας δυσκολέψουν στο προχώρημά μας, είναι δυσλειτουργικά κομμάτια που εμφανίζονται απειλητικά κάθε κρίσιμη στιγμή απόφασης ή επιλογής. Συναισθήματα φοβίας, ακύρωσης, ματαίωσης, μας οδηγούν να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει δικαίωμα αλλαγής. Οι κοινωνικές προσταγές που έχουμε μάθει "ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται", "ο άνθρωπος δεν αλλάζει", έρχονται να προστεθούν σε αυτό το ιδεολογικό μωσαϊκό και όχι μόνο να μας απαγορεύουν κάθε σκέψη αλλαγής αλλά να θεωρούμε θετική την ασφάλεια της συνήθειας, παρά τις εμφανείς δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Τι μας απομένει; Να συνεχίσουμε τη ζωή μας με προγραμματιστικό τρόπο. Έτσι όμως χάνεται η δυνατότητα να βρούμε τι θέλουμε, να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, να δούμε τις ικανότητές μας, να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι, εκφράζοντας τις αυθεντικές μας επιθυμίες.

Η αναγνώριση του εαυτού μας στις δυσκολίες είναι το κρίσιμο στάδιο που πατάμε pause στη ζωή μας και αναρωτιόμαστε αν υπάρχει διέξοδος. Η θεραπευτική προσέγγιση, προσφέρει αυτή την θεώρηση σε διαστάσεις της ψυχής μας που δεν ξέραμε πως υπήρχαν. Ακουμπάμε τον εαυτό μας, τον ακούμε, τον αφουγκραζόμαστε και κάνουμε σχέση μαζί του. Τον κατανοούμε, αναγνωρίζουμε τα βιώματα και τις εμπειρίες και μαθαίνουμε να μην μετανιώνουμε για τίποτα από ό,τι κάναμε μέχρι σήμερα.

Η διεργασία γίνεται με έναν τρόπο που δεν είναι αντιληπτός από την πρώτη στιγμή. Η αλλαγή δεν επέρχεται από τη μία μέρα στην άλλη. Εμπιστεύομαστε, δημιουργούμε θεραπευτική σχέση, εξωτερικευόμαστε, εκφραζόμαστε, αισθανόμαστε, αναγνωρίζουμε, επιλέγουμε, αλλάζουμε. Δεν πρόκειται απλά για μία συμβουλή, μία ένεση αυτοπεποίθησης, μία ωραιοποίηση.

Σταδιακά, αρχίζουμε και βλέπουμε τα πράγματα πιο ελπιδοφόρα. Δεν γίνονται όμως με έναν μαγικό τρόπο, γίνονται γιατί εμείς επιλέγουμε να τα καθορίσουμε. Και αφού τα καθορίσουμε, μεταβολίζουμε την καθημερινότητά μας και αλλάζουν και οι άνθρωποι δίπλα μας. Γιατί τίποτα δεν είναι γραμμικό, όλα είναι θέμα αλληλεπιδράσεων. Τα καθημερινά θέματα που μας φαντάζονταν θεόρατα, αρχίζουν και γίνονται κατανοητά. Αλλαγή συναισθήματος, αλλαγή ψυχολογίας... αλλαγή ζωής.